De Surinaamse valutamarkt is opnieuw onder druk komen te staan. Op vrijdag overschreed de wisselkoers van de Amerikaanse dollar bijna de SRD 40, terwijl de euro zelfs boven de SRD 45 uitkwam. Deze koersstijging heeft directe en verstrekkende gevolgen voor zowel consumenten als producenten in verschillende sectoren van de economie.
Vooral in de landbouwsector zijn de effecten pijnlijk merkbaar. De prijzen van landbouwinput zijn de afgelopen dagen fors gestegen. Zo is de prijs van een zak kunstmest (25 kg) gestegen van SRD 1.100 naar SRD 1.535, terwijl kippenmest in dezelfde hoeveelheden nu SRD 750 kost in plaats van SRD 600. Veel landbouwers reageren geschokt op deze ontwikkelingen en geven aan dat de sector steeds moeilijker rendabel te houden is.
“De inputkosten zijn simpelweg te hoog geworden,” vertelt een bezorgde landbouwer uit Saramacca Polder. “Als dit zo doorgaat, blijven we achter met landbouwgronden waar alleen gras zal groeien.” Volgens lokale bronnen verlaten steeds meer traditionele landbouwers de sector om werk te zoeken in de bouw, waar de marges op dit moment aantrekkelijker lijken.
Ook de woningmarkt ondervindt ernstige hinder. Veel huurders betalen hun huur in buitenlandse valuta, wat nu leidt tot aanzienlijk hogere maandlasten in SRD. Personen die momenteel bouwen of verbouwen worden eveneens geconfronteerd met stijgende materiaalkosten, wat hun projecten onder druk zet of zelfs tot stilstand brengt.
Volgens Steven Debipersad, voorzitter van de Vereniging van Economisten in Suriname (VES), is de koersstijging niet onverwacht. “Dit gebeurt vrijwel standaard vóór en na verkiezingen. Het weerspiegelt politieke onzekerheid,” stelt hij. “Mensen met veel kapitaal proberen hun vermogen te beschermen en stappen massaal over naar harde valuta, wat de koers verder opdrijft.”
De monetaire autoriteiten hebben nog geen concrete maatregelen aangekondigd om de koers te stabiliseren. Intussen groeit de bezorgdheid in de samenleving over de toenemende economische onzekerheid, die bijna elke sector raakt.
Met het uitblijven van doortastend beleid blijft de vraag voorlopig onbeantwoord: hoelang houdt Suriname deze druk nog vol?