Sinds de benoeming van Jennifer Geerlings-Simons tot voorzitter van de Nationale Democratische Partij (NDP), is geprobeerd het imago van de partij te verbeteren. Een van de eerste maatregelen onder haar leiding was het instellen van een gedrags- en ethische code, bedoeld om wangedrag te voorkomen en vertrouwen te herstellen. De NDP wilde zich presenteren als een vernieuwde, betrouwbare partner voor de ontwikkeling van Suriname.
Toch ontstonden vrijwel direct na de invoering van deze code signalen van inconsequentie in de toepassing ervan. Kort na de introductie werd NDP-parlementariër Melvin Bouva wegens wangedrag uit een vergadering verwijderd, zonder dat daarop disciplinaire maatregelen volgden. Ook bij de singi neti van voormalig voorzitter Desi Bouterse veroorzaakte een partijgenoot opschudding met eigenhandige instructies – eveneens zonder zichtbaar ingrijpen vanuit het partijbestuur.
Opvallend is dat tegen andere leden wél streng is opgetreden. Zo circuleerde recent een spraakbericht waarin een NDP-lid kritiek uitte op interne partijaangelegenheden. In dit geval werd het betrokken lid wél disciplinair aangepakt. De vraag die nu leeft binnen en buiten de partij is waarom in sommige gevallen wordt ingegrepen en in andere niet. Sommigen suggereren dat etnische afkomst hierbij een rol zou spelen, gezien het feit dat het berispte lid — evenals NDP-bestuurslid Ashwin Adhin, die naar verluidt ook wordt tegengewerkt — tot een andere etnische groep behoort dan de eerder genoemde niet-gestrafte leden.
De partij lijkt sinds het overlijden van oprichter Desi Bouterse te kampen met interne verdeeldheid. Er is onrust ontstaan over de samenstelling van het hoofdbestuur, de invulling van de kandidatenlijsten, en de selectie van een presidentskandidaat. Binnen de partij zouden ‘Boutisten’ zich steeds meer afkeren van de huidige koers, wat leidt tot verdere fragmentatie.
Hoewel voorzitter Simons eerder aangaf dat leden die zich niet aan de gedragsregels houden, maatregelen te wachten staan, is het vertrouwen in de daadwerkelijke handhaving tanende. Het beeld ontstaat dat de ethische code vooral op papier bestaat, terwijl de praktijk uitwijst dat persoonlijke voorkeuren, loyaliteiten of etniciteit een rol zouden kunnen spelen in het optreden tegen leden.
Bovendien voelen prominente partijleden zoals Rabin Parmessar en Ashwin Adhin zich naar eigen zeggen genegeerd of aan de kant geschoven, ondanks eerdere beloftes van sleutelposities. Dit voedt de kritiek dat de partij onvoldoende transparant en democratisch functioneert.
De Nationale Democratische Partij staat op een kruispunt. Het imago van corruptie en interne strijd blijft kleven, en pogingen om via regels en nieuwe leiding het tij te keren lijken voorlopig weinig effect te sorteren. Zonder duidelijke, eerlijke en consistente toepassing van partijregels, lijkt herstel van vertrouwen nog ver weg.
Alan Landsdorf