Wat lange tijd onmogelijk leek, is recentelijk werkelijkheid geworden voor de bewoners van Amakkakondre aan de Boven-Suriname. De dorpsbewoners hebben de hoofdweg naar hun dorp zelf verhard met straattegels, een project dat momenteel viraal gaat op sociale media dankzij een video van initiatiefnemer Ramon Main.
Veel mensen prijzen de inspanningen van de dorpsbewoners, die hebben aangetoond dat burgerinitiatief kan werken als iedereen samenwerkt. Main beschouwt het project als een droom die werkelijkheid is geworden en legt uit hoe het dorp zijn eigen hoofdweg heeft aangelegd.
“In januari 2024 kwam ik op het idee om de hoofdweg in mijn geboortedorp zelf aan te leggen,” vertelt Main. “In veel landen is dit taak van de overheid, maar in ons geval, waar asfalt een zeldzaamheid is en de overheid afwezig, moesten we het zelf doen.”
Main wilde dit project niet alleen aanpakken. “Niet omdat ik het niet kon, maar omdat samenwerken krachtiger is dan solo succes,” zegt hij. Vanuit Nederland activeerde hij zijn dorpsgenoten om mee te helpen.
Hoewel er geen budget was, was er wel voldoende mensenkracht. Main vroeg iedereen in het dorp om in zes maanden tijd het equivalent van 200 euro te sparen. Hoewel dit een flink bedrag is, vooral in het binnenland, gingen velen akkoord omdat ze geloofden in de verandering die het project kon brengen.
Ondanks het gebrek aan ervaring, hadden de dorpsbewoners wel de moed en het gezond verstand om het project aan te pakken. Ze leerden door te doen, vroegen advies en werkten als een team. Materialen werden slim ingekocht bij leveranciers die tot diep in het binnenland konden leveren, met kortingen voor bulk en personeel.
Het was geen gemakkelijke taak; het materiaal moest over de rivier vervoerd worden. Vanuit Paramaribo werden de materialen eerst 300 kilometer over de weg naar Atjoni getransporteerd en vandaar per boot naar het dorp. Elke straatsteen werd met de hand in en uit de boot geladen. “We bouwden deze weg letterlijk met onze blote handen,” zegt Main.
Er was geen financiële beloning voor de helpers, wat het project extra betekenisvol maakte. “We deden dit niet voor een salaris,” zegt Main. “Een van mijn teamleden zei het treffend: ‘Als dit voor geld was, was ik al lang gestopt.’ Dit was meer dan een project; het was een missie, een daad van zelfredzaamheid en een bewijs dat collectieve actie werkt, zelfs zonder externe hulp.”
Main vertelt dat ze elke dag om 5 uur ‘s ochtends begonnen en doorwerkten tot middernacht. Spierpijn, blaren en vermoeidheid waren aan de orde van de dag, maar niemand gaf op. “Dit was meer dan een weg. Dit was ons verhaal, onze trots,” zegt hij. “We begonnen met zeven mensen, maar al snel deed het hele dorp mee – jong en oud. Wat ik zag, was pure gemeenschapskracht en echte leiderschap, niet door voorop te lopen, maar door anderen te laten geloven dat ze het konden.”
De voltooide weg staat symbool voor het vertrouwen in wat mogelijk is als mensen samenwerken.