In Suriname zijn ongeveer 4.000 mensen afhankelijk van levensreddende hiv-remmers. Deze medicijnen moeten levenslang worden ingenomen, maar zorgen ervoor dat patiënten met hiv een normale levensverwachting hebben, zonder klachten of ziekteverschijnselen. Ze kunnen hun werk doen, hun gezin onderhouden en bijdragen aan de economie. Bovendien kunnen zwangere vrouwen met hiv dankzij deze remmers gezonde, hiv-vrije kinderen baren.
Continue toegang tot deze medicijnen is cruciaal. Wanneer de medicatie niet goed wordt ingenomen, kan het virus opnieuw actief worden, ziekte veroorzaken en de patiënt weer besmettelijk maken. Daarnaast bestaat het risico op resistentie tegen de medicijnen, waardoor andere behandelopties nodig zijn.
De afgelopen jaren heeft Suriname regelmatig te maken gehad met (dreigende) stock-outs van hiv-remmers. Hoewel er al meerdere malen met het ministerie is gesproken en beloftes zijn gedaan, blijft de situatie kritiek. Sinds december 2024 is de noodklok opnieuw geluid.
Op dit moment is er een ernstig tekort aan hiv-remmers. Een groep van ongeveer 1.000 patiënten krijgt al wekenlang niet de benodigde medicatie, omdat deze niet meer beschikbaar is. In plaats daarvan worden medicijnen die bedoeld zijn voor kinderen, aan volwassenen verstrekt.
De voorraad hiv-remmers voor kinderen is bij BGVS en sommige apotheken uitgeput. De resterende voorraad in het land is voldoende voor nog 1 tot 1,5 week behandeling van volwassen patiënten. Daarna zullen zowel kinderen als de 1.000 volwassen patiënten zonder medicatie komen te zitten. Ook de drankjes voor pasgeboren baby’s om hiv-infectie te voorkomen, zijn gedeeltelijk vervallen.
Ondertussen ontkent de minister in de media en persoonlijke apps dat er problemen zijn met de beschikbaarheid van hiv-remmers. Er wordt zelfs beweerd dat hiv-behandelaren geen alternatieve medicijnen willen voorschrijven, terwijl deze al maanden om oplossingen vragen en veel patiënten al met kindermedicatie worden behandeld.
Suriname is een van de weinige landen waar de hiv-epidemie verslechtert in plaats van verbeterd. Voldoende testen en continue toegang tot antiretrovirale medicatie zijn essentieel om dit probleem aan te pakken. De huidige situatie zal leiden tot een toename van hiv-gerelateerde ziektes, resistentie tegen medicijnen en een verlies van vertrouwen in de zorg door patiënten. Ontkenning van het probleem en het onterecht blameren van hiv-behandelaren biedt geen oplossing.